13 Jan Η μάχη των δυο «λύκων»
Ένα βράδυ κάπως έτσι όπως το σημερινό, ένα χειμωνιάτικο βράδυ σε ένα μικρό μοναστηράκι εκεί που μια παρέα νέων παιδιών φιλοξενούμασταν μετά το βραδινό μας γεύμα και το απόδειπνο, μας φωνάζει ο Γέροντας του μοναστηριού να πάμε στο αρχονταρίκι.
Αμέσως καταλάβαμε πως μια όμορφη συζήτηση θα γίνονταν και απορίες μας θα λύνονταν. Πήγαμε γεμάτοι χαρά. Μας έβαλε να καθίσουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στο τζάκι. Βλέπεις το κρύο πολύ και το χιόνι έξω δεν ήταν και λίγο.
Μας κέρασε τσάι και παξιμάδια. Κάθισε και ο ίδιος δίπλα μας και γυρνάει προς τον Κωστάκη τον οποίο τον έβλεπε να κάθεται λιγάκι πιο ΄΄μαζεμένος΄΄ ήσυχος και σκεπτικός και τον ρωτά : «τι σκέφτεσαι ωρέ Κωσταντή τι είναι αυτό που σε προβληματίζει, από τώρα ξεκίνησαν τα βάσανα και είσαι τόσο μικρός ακόμη;
Εμ να Γέροντα, εεε όχι δεν είναι βάσανα, προβληματισμοί είναι. Να ξέρετε δεν είναι λίγες οι φορές που όταν εμείς διαβάζουμε κάποιον βίο Αγίου ή εσείς μας τον εξιστορείτε μας πιάνει δέος αλλά ταυτόχρονα γεννιέται και μια μεγάλη απορία.
Απόρια; Ρωτά ο Γέροντας. Τι απορία μωρε Κωστάκη για πες την μας και σε εμάς μπας και μπορέσουμε εδώ όλοι μαζί να σου την λύσουμε;
Να γέροντα μου ξέρεις δεν είναι εύκολο. χμ. εεε. να. και ο Κωστάκης κόμπιαζε.
Τι δεν είναι εύκολο Κωσταντή; Ρωτά ο γέροντας.
Κωσταντής :Δεν είναι εύκολο να γίνεις Άγιος, πώς μπορεί ένας άνθρωπος σήμερα να μπορέσει να νικήσει τα πάθη του; Να κυνηγήσει τον Παράδεισο; Πως μπορεί να κάμει θαύματα όπως οι Άγιοι.
Χμ λοιπόν Κωσταντή (λέει ο Γέροντας) μου θύμισες μια μικρή ιστοριούλα με έναν γέρο Ινδιάνο. Να κάπως έτσι καθόταν κι αυτός κοντά στην φωτιά και γύρω γύρω τα παιδιά του’
Ήταν βράδυ και μιλούσε και συμβούλευε τα παιδιά του και έφτασε στο σημείο που προσπαθούσε να τους εξηγήσει για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Τους είπε: «Παιδιά μου», η μάχη γίνεται μεταξύ δυο «λύκων» που υπάρχουν σε όλους μας.
Ο ένας «λύκος» αντιπροσωπεύει το Κακό. Είναι αυτός που εκφράζει τον θυμό, την ζήλια, την θλίψη, την απογοήτευση, την απληστία, την αλαζονεία, την ενοχή, την προσβολή, την κατωτερότητα, τα ψέματα, την ματαιοδοξία, την υπεροψία και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. Αυτός ο «λύκος» εκφράζει την χαρά, την ειρήνη, την αγάπη, την ελπίδα, την ηρεμία, την ταπεινοφροσύνη, την ευγένεια, την φιλανθρωπία, την συμπόνια, την γενναιοδωρία, την αλήθεια, την ευσπλαχνία και την πίστη στο Θεό.»
Ένα από τα παιδιά του το σκέφτηκε για ένα λεπτό, και μετά ρώτησε τον παππού του:
«Ποιος λύκος νικάει;»
Ο γέρος Ινδιάνος απάντησε:
«Αυτός που εσύ ταΐζεις»
Κατάλαβες Κωσταντή;
Βλέπεις πόσο δίκιο είχε; Στην ψυχή του ανθρώπου βλέπουμε μια αβυσσαλέα μάχη καθημερινά. Το κακό ενάντια στο καλό και αντίστροφα. Αυτοί οι δυο «λύκοι» είναι που αγωνίζονται να κυριαρχήσουν πάνω στις ανθρώπινες ψυχές.
Ποιος από τους δυο θα επικρατήσει;
Η απάντηση κρύβεται σε αυτό που είπε και ο γέρος Ινδιάνος, κερδίζει αυτός που εσύ θα θρέψεις περισσότερο.
Αν μέσα μας αφήνουμε να κυριαρχεί ο θυμός, η απληστία, η αλαζονεία, αν όλα περιστρέφονται γύρω από το τεράστιο ΕΓΩ μας τότε αυτονόητο είναι ο κακός ο «λύκος» να κερδίσει.
Να κυριαρχήσει πάνω στην ψυχή μας και να μας την κάνει πιο σκοτεινή, πιο θλιβερή κυριευμένη από πάθη και φόβους.
Αν όμως γεμίσεις αυτό το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπό, την ψυχή, με αγάπη, συμπόνια, ανιδιοτέλεια, ταπεινοφροσύνη, ευσπλαχνία και εμπιστοσύνη στον Πανάγαθο Θεό τότε έρχεται και κατοικεί μέσα σε αυτήν το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα και την γεμίζει ΦΩΣ.
Ένα φώς που όμοιο του δεν υπάρχει. Ένα φως που ούτε ο ίδιος ο ήλιος δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Είναι ένα φως που γαληνεύει τον άνθρωπο, τον ΄΄εξημερώνει΄΄ τον κάνει δοχείο χάριτος που το μόνο που μπορεί να κάνει πράξη είναι η αγάπη.
Και τι είναι αγάπη; Αγάπη Θεός εστί.!!!
Και έτσι αυτός ο Καλός ο «λύκος» όταν υπερισχύσει μετατρέπει τον άνθρωπο σε κάτι παράδοξο, σε αμνό ναι καλά ακούσατε σε αμνό και φτάνει στον στόχο του. Γίνεται αυτό που γεννήθηκε να γίνει. Άγιος.
Ακούγεται δύσκολο; Κι όμως δεν είναι απλά πρέπει Κωσταντή εμείς οι άνθρωποι να προσέχουμε στα μικρά γιατί αυτά είναι στα οποία κανείς μας δεν δίνει σημασία και κάποια μέρα θεριεύουν και μας κατακυριεύουν πριν το πάρουμε χαμπάρι.
Κι είναι άσχημο παιδιά μου να κυριαρχεί αυτός ο κακός ο «λύκος» γιατί εξαγριώνει τον άνθρωπο τον φέρνει πιο μακριά από τον θεό αλλά και από τους ίδιους τους ανθρώπους. Τον απομονώνει και τον ρίχνει στα σκοτάδια της ψυχής του.
Τάιζε κι εσύ Κωσταντή κι εσύ Γεώργιε κι εσύ Μάριε κ εσύ Σπυρίδωνα αλλά κι εγώ πρωτίστως που σας το λέω την ψυχή μας με σπόρους αγάπης, ταπεινοφροσύνης, ανθρωπιάς τον καλό τον «λύκο» ώστε να δυναμώσει και να νικήσει αυτόν τον άλλον τον κακό και με λίγη υπομονή κι εμπιστοσύνη στον Θεό όχι μόνο θαύματα θα μπορέσουμε να κάνουμε στο όνομα Του αλλά θα γευτούμε τον παράδεισο από τούτη την ζωή και έτσι ποτέ ξανά δεν θα χάσουμε τον στόχο μας. Αυτόν της Αγιότητας.
Κι οι Άγιοι παιδιά μου είχαν ειρήνη μέσα τους, ευσπλαχνία, ταπεινοφροσύνη και όλα αυτά προέρχονται από την ΑΓΑΠΗ την ανιδιοτελή.
Από αυτήν την Αγάπη που είχε και ο Χριστός μας που αν και ο μόνος αναμάρτητος δεν σήκωσε τον λίθο από το χώμα για να τον πετάξει στην μοιχαλίδα, δεν συκοφάντησε την πόρνη, συγχώρεσε τους Σταυρωτές του δεν αρνήθηκε στον ληστή δεν ρώτησε τον Πέτρο γιατί, αλλά θυσιάστηκε για όλους αυτούς και για όλους πριν από αυτούς αλλά επίσης και για όλους μετά από αυτούς.
Προκειμένου να τους δείξει ξανά τον δρόμο που είχαν χάσει. Που μπορεί να φαίνεται δύσβατος αλλά στην αγκαλιά Του αν αφεθούμε κανείς μας δεν θα δειλιάσει και κανείς μας δεν θα τα παρατήσει.
Έτσι Κωσταντή;
Πρόσεχε ποιόν «λύκο» ταΐζεις με τι τον ταΐζεις και που θες να φτάσεις. Αν ταΐζεις τον σωστό «λύκο» τότε μην σε πιάνει η έγνοια όλα θα γίνονται δίχως εσύ να αντιλαμβάνεσαι το πώς.
Λοιπόν αντέστε να σηκωθούμε γιατί έχουμε και τους κανόνες μας εμείς οι καλογέροι μα κι εσείς πρέπει να ξεκουραστείτε το πρωί μας Περιμένει στην λειτουργία για να γίνουμε ένα μαζί Του.
Και εκεί που σηκωθήκαμε και πήγαμε να πάρουμε την ευχή του, δεν μας άφησε αλλά μας αγκάλιασε έναν, έναν ξεχωριστά και προσπάθησε αυτός να μας φιλήσει τα χέρια.
Μας καληνύχτισε και ενώ κατευθυνόμασταν προς τα δωμάτιά μας μια κλεφτή ματιά έριξα πίσω τον είδα να μας σταυρώνει με τα χεράκια του και από το λιγοστό φως που είχε κάτι γυάλιζε στο πρόσωπο του ενώ κυλούσε στα μάγουλά του και χανόταν στην γενειάδα του.
Μου χαμογέλασε και μου έγνεψε σαν να μας υποκλινόταν.!!!
Πηγή: romfea.gr
